Weg van Iran - Van den Broek Gretel
het verhaal van Mashid, vluchten en nergens aankomen
KORTE INHOUD
Gretel Van den Broek
Weg van Iran
Vluchten en nergens aankomen
Mashid is hoogzwanger als ze met een muts over het hoofd haar appartement in Teheran wordt uitgeleid. Ze mag niet spreken, ze mag zich niet verweren als men het kind in haar armen weghaalt, ze krijgt geen gehoor als haar dikke buik in elkaar krampt. Ze moet zeggen waar haar man is, maar ze weet zelf niet waar hij heen is.
Vanaf die dag ervaart ze aan den lijve wat ze al jarenlang voorvoelde, dat Iran - het land waar ze van houdt - haar ook vreselijk pijn kan doen. De gevangenis is een nachtmerrie, haar vrijlating een financiële aderlating. Haar vluchtpogingen uit haar land gillen na in haar dromen. Met een bed in België komt nog steeds de vrijheid niet. Haar gezin kabbelt op de grillen van onbetrouwbare mensen, trage asielprocedures en lastige levenswendingen.
Haar lijden duurt jaren, meer dan tien. Terwijl ze in de wachtzaal van een nieuw leven zit, graaft ze de herinneringen aan haar en ons land naar boven. Niet in de ik-vorm, dat is al te pijnlijk...
Weg van Iran
Vluchten en nergens aankomen
Mashid is hoogzwanger als ze met een muts over het hoofd haar appartement in Teheran wordt uitgeleid. Ze mag niet spreken, ze mag zich niet verweren als men het kind in haar armen weghaalt, ze krijgt geen gehoor als haar dikke buik in elkaar krampt. Ze moet zeggen waar haar man is, maar ze weet zelf niet waar hij heen is.
Vanaf die dag ervaart ze aan den lijve wat ze al jarenlang voorvoelde, dat Iran - het land waar ze van houdt - haar ook vreselijk pijn kan doen. De gevangenis is een nachtmerrie, haar vrijlating een financiële aderlating. Haar vluchtpogingen uit haar land gillen na in haar dromen. Met een bed in België komt nog steeds de vrijheid niet. Haar gezin kabbelt op de grillen van onbetrouwbare mensen, trage asielprocedures en lastige levenswendingen.
Haar lijden duurt jaren, meer dan tien. Terwijl ze in de wachtzaal van een nieuw leven zit, graaft ze de herinneringen aan haar en ons land naar boven. Niet in de ik-vorm, dat is al te pijnlijk...
