Visgraatjas met haaiengrijns - Sylvia Witteman
KORTE INHOUD
Met de apocalyps viel het mee afgelopen jaar chez Witteman, al leidde een val van oma tot de app-groep ‘heup doet leven’. De röntgenfoto van het bekken waar Witteman ooit uit tevoorschijn was gekomen bracht kitscherige gevoelens met zich, en navenante tranen. De avondklok bleek ook te omzeilen zónder de aanschaf van een geit, al was dat misschien juist wel aardig geweest omdat Artis dicht was; een van de weinige écht akelige bijverschijnselen van corona. Ook werd de shampoo voor normaal haar afgeschaft, een gril van het grootkapitaal die ongetwijfeld zal worden teruggedraaid als iedereen er net aan gewend is. Er zijn de nodige luxeproblemen rond tompoucebier en een tuinkaboutertekort, maar ook stadsconversaties zijn alom te beluisteren, van vileine uitwisselingen tussen de verwende spes patriae tot een visgraatjas met een haaiengrijns of een oude dame die genuanceerd onderhandelt met haar oppashond. En zelfs als zich een echt noodgeval aandient – bijvoorbeeld een even aantal bloemen – komt alles toch nog goed...
